Soeki Irodikrono

Na een heerlijk ontbijt bij Zus & Zo, werden we weer opgehaald door Lalita. Ze is fantastisch, ze regelt alles: Een bezoek aan Soeki Irodikrono , een bezoek aan de lekkerste bakker van Paramaribo met Hollandse broden,winkels waar je handige spullen kan kopen die we voor onze workshops nodig hebben. Ze belt alle workshopdeelnemers om hen te informeren over een verandering in de workshopdata, in verband met het Suikerfeest. Ze regelt telefoonkaarten en ze helpt zelfs (in haar prachtige kleren want het is een echte lady) mee om de klei te kneden. Ondertussen probeert ze iedereen te bereiken die voor de volgende dag op het programma staat. En ze vindt het allemaal net zo leuk als wij.


‘s ochtends gaan we naar Soeki Irodikrono en zijn Volksacademie. In dit gebouw, dat na meer dan tien jaar lobbyen en geld verzamelen binnen de Javaanse bevolkingsgroep, anderhalf jaar geleden tot stand is gekomen, geeft hij iedereen, die zich op kunstzinnig gebied wil ontwikkelen de mogelijkheid om 3 jaar lessen te volgen.. Er zijn keramieklessen, batikken, beeldhouwen en expressievakken zoals drama en dans. De volksacademie is een onderdeel van het Javaanse culturele centrum, waar ook een groot betonnen beeld van Soeki staat. Hij ontvangt ons zeer enthousiast en laat ons zij keramisch werk zien. Hier blijkt gelijk dat in Suriname met uiterst rudimentaire middelen zal moeten worden gewerkt, glazuren of grondstoffen hiervoor zijn niet te krijgen , tenzij het in de V.S. of Nederland wordt besteld. Het is dus terug naar de basis hier. Het werk van Soeki is er niet minder mooi om. Hij vindt het geweldig dat we bij hem ook een workshop komen geven. Hij biedt zelfs aan dat we voor beide dagen zijn kleivoorraad mogen aanspreken. We maken meteen een afspraak om avonds de klei door te komen kneden. Hij heeft ons daarna meegenomen naar zijn huis om ook zijn schilderijen te laten zien. Tijdens zijn opleiding in Nederland is hij in contact gekomen met leden van de cobra-groep, zijn affiniteit hiermee zie je in zijn werk terug. ’s Avonds laat, tijdens het kneden van de klei sloeg de bliksem in en stond heel Paramaribo in het donker. Met olielampjes ging het ook prima en dat is bovendien ook erg gezellig. Na het zware werk dronken we met z’n allen een Parbo-biertje en voerden gesprekken over keramiek. Zo kwam het gesprek op keramiek uit China en daar had ik nog een mooie fotoserie van op mijn computer staan.( Zonder verlichting gaat zo’n presentatie ook prima!) Soeki raakte bijna ontdaan toen hij zag dat al die grote Chinese vazen buiten werden gedroogd: Het regent daar nooit !! Ik wil daar naartoe riep hij uit.