Maandag na de lunch bij Maringo, het restaurant van de zus van Marcel, gingen we per korjaal over de Cotticarivier naar het Marrondorpje Dantapu. Het was een adembenemende tocht. Tijdens de tocht verdween elk besef van ruimte. Er zijn geen grenzen meer tussen het water en de hemel, tussen de donkere, eigenlijk zwarte, rivier en de oever. De weerspiegeling is zo perfect, dat de boot als het ware over een deze spiegel glijdt en ons laat zweven door de jungle.
Halverwege kwamen langs het dorp Pelgrimkondre, waar Marcel geboren is.
Het volgende dorp i s Dantapu. We werden door niemand opgewacht en liepen door een roerloos dorp. Lalita vertelde, dat er erg veel huizen leeg staan, omdat er na de binnelandse oorlog veel mensen in Paramaribo zijn blijven wonen , waar ze heen gevlucht waren.
De dorpelingen spreken Aukaans en een heel klein beetje Nederlands. Er waren veel kinderen , waarvan er twee een plek wisten waar je vermoedelijk klei kon vinden. Twee emmers hebben we meegenomen om te bewerken en we hebben afgesproken, dat we volgende week weer terugkomen om ter plekke een workshop te doen.
Lieve Pieter en Iet,
BeantwoordenVerwijderenWerkelijk prachtig geschreven,dit stukje over jullie bezoek aan Dantupu.Je mag dit wel een literair hoogstandje noemen."Per boot over een spiegel van water door de jungle zweven" Wow
En zo te lezen volgende week weer. Suriname heeft jullie betoverd!!
Liefs Patricia